maartenzutphen

Zeven keer was het Lance Armstrong die de gele trui in Parijs mocht aantrekken. Een ongeëvenaarde prestatie die hem, doping of niet, een legende hebben gemaakt. Ik zal niet zegen dat ik altijd een trouwe fan van hem ben geweest maar ik heb wel altijd zeer veel respect gehad voor zijn prestaties. Prestaties die volgens het USADA (het Amerikaanse dopingbestrijding instituut) niks waard zijn. Zij besloten dat Armstrong zijn overwinningen moest inleveren.

Wie heeft er dan wel gewonnen? Je zou zeggen dat de nummer twee dan een plaatsje opschuift. Het nadeel is dan wel dat dat het geel eigenlijk altijd naar een renner gaat met een meer dan discutabele reputatie: Ulrich, Basso, Escartin, Vinokoerov zijn een aantal renners die Armstrong op het podium mochten vergezellen. Ik ben dus verder gaan kijken, heb alle namen geschrapt met een rookwolk om hun heen (waar rook is, is vuur) en ook bestrafte coureurs heb ik niet opgenomen. Als de ene valsspeler geen recht heeft op de overwinning, heeft de ander dat ook niet.

Over de Rondes van Frankrijk waarin Armstrong oorspronkelijk als winnaar is gehuldigd deel ik nu aan de volgende coureurs de gele trui uit.

1999 Kurt van de Wouwer (België) oorspronkelijk 11e

2000 Kurt van de Wouwer (België) oorspronkelijk 17e

2001 Francois Simon (Frankrijk) oorspronkelijk 6e

2002 Carlos Sastre (Spanje) oorspronkelijk 10e

2003 Carlos Sastre (Spanje) oorspronkelijk 9e

2004 Carlos Sastre (Spanje) oorspronkelijk 8e

2005 Cadel Evans (Australië) oorspronkelijk 8e

Belgie en Frankrijk hebben eindelijk weer een overwinning in de belangrijkste fietswedstrijd van het jaar en Sastre is dé ronderenner van het vorige decennium.

Leuk? Mwa, valsspelers moeten worden bestraft maar om nu nieuwe winnaars aan te wijzen. Zuur is het wel voor de genen die het (net) niet werden, ervan uitgaande dat zij niet valsspeelden.

Meedoen is belangrijker dan winnen, is het bekendste Olympische motto. Ook de stomste. Als je sporter bent train je niet vier jaar een slag in de rondte om een mooie stad te bezoeken. Als topsporter wil je altijd het hoogste bereiken: roem, records, medailles! En meedoen is dan een middel om je doel te (winnen) te bereiken.

Citius, altius, fortius, is een ander motto bedacht door Pierre de Coubertin en dat is Latijn voor Sneller, hoger, sterker, een zin die natuurlijk veel meer bij topsport past. Professionele sport gaat om het verleggen van je grenzen, door de pijngrens heen bijten en gaan voor dat ultieme, die ene prestatie die niemand anders kan. Daarom is sport zo geschikt voor TV, het medelijden dat de toeschouwer heeft, het aanmoedigen en juichen in de hoop dat je favoriete sporter net iets meer kan.

De Paralympische spelen gaat wel over het verleggen van grenzen en het zien lijden van de sporters maar als kijker heeft het mij nooit weten te boeien. De discussie is altijd of we hier te maken hebben met topsport. Ik denk het niet. Topsport wordt beoefend door een select gezelschap sporters; topsport gaat om wereldrecords: sneller, hoger, sterker. Topsport is het wat mij betreft dus niet maar topprestaties zijn het zeker. Daarnaast zijn Nederlanders chauvinistisch genoeg om de Paralympische Spelen in de armen te sluiten als de oranje mannen en vrouwe gouden medailles gaan binnenharken.

Een blik op de lijst van wereldwijde dopingzondaars is genoeg om te zien dat er veel wielrenners op die lijst staan. Voor veel mensen een rede om te zeggen: afschaffen dat wielrennen. Een blik op die lijst leert ook dat er zeer veel Amerikanen op deze lijst staan, de VS ook maar afschaffen dan? Ik zou niet weten welk idee gekker is maar kom niet aan mijn wielrennen!

Doping en wielrennen zijn al sinds een tijd, helaas, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als mij gevraagd wordt van welke renner ik het meest verrast zal zijn wanneer hij positief wordt bevonden zal bij mij een lange stilte volgen. Ik vind het ook niet eens erg als ze doping gebruiken, het zijn nog steeds de benen die zelf moeten trappen. Het is nog steeds het lichaam zelf dat moet herstellen na een valpartij. Het is nog steeds het hoofd zelf dat een mentale tegenslag moet verwerken. Het gaat mij te ver om te zeggen dat je de Tour wel even wint met de juiste doping.

Wat ik wel afgrijselijk vind is wanneer wielrenners (en andere sporters) met de gekste verklaringen komen als uit bloed- en/of urineonderzoek blijkt dat er verboden middelen in hun lichaam zit. Een van de meest lachwekkende smoezen vind ik wel van Marco Boriello (destijds voetballer bij AC Milan). Hij beweerde dat zijn positieve test kwam door de vaginale crème die zijn vrouw gebruikte. Als je positief bent bevonden verlaag je dan niet tot die onzin, geef toe dat je fout zat, accepteer je straf en ga verder met je leven.

Eigenlijk hebben we te maken met 2 sporten: wielrennen en de grens van het toelaatbare opzoeken. Is iets doping als het niet op de lijst met verboden middelen staat? Heel goed mogelijk. Bij het opzoeken van de grenzen hebben de sporters en hun verzorgers een voorsprong op de dopingjagers. Maar dopingjagers zijn niet helemaal achterlijk. Gevolg is dat sporters jaren na hun prestaties nog uit de uitslag geschrapt kunnen worden. Het lijkt me wel zinvol hier een verjaringstermijn aan te stellen: niemand (organisatoren, sporters en supporters) zit erop te wachten dat 6 jaar later de uitslag nog wijzigt.

Mijn mening over betrapte sporters is altijd geweest: de koning is dood, leve de koning!