Ingrediënten: een vrijgekomen bajesklant die straf heeft uit gezeten wegens dubbele moord op twee tiener meisjes; een klein dorp met welvarende mensen die normen en waarden zelf bepalen; een gevonden stoffelijk overschot; een politiekorps. De terugkeer van, de inmiddels 30 jarige, Tobias Sartorius gaat niet ongemerkt voorbij in Altenhain. Het hele dorp kotst hem uit en heeft tijdens zijn gevangenschap zijn familie ook tot waanzin gedreven. Er wordt zelfs, wanneer Tobias weer een vrij man is, een levensbedreigende aanslag gepleegd op zijn moeder.
Als dan ook nog eens hel lichaam gevonden wordt van een van de twee tienermeisjes is rechercheur Pia Kirchoff nieuwsgierig genoeg om het oude dossier erbij te halen. De nieuwsgierigheid wordt mede aangewakkerd na kennismaking met de dorpsinwoners als gevolg van het onderzoek naar de aanslag op Tobias’ moeder.
De ontwikkelingen volgen elkaar razend snel op in het dorp waar iedereen het perfecte leven lijkt te leven. Echter onderhuids heeft ook ieder persoon zijn/haar (vaak grote) geheimen. Daarnaast is het dorp ook behoorlijk zelfregulerend, de politie is een gemeenschappelijke vijand wat niet bevorderlijk is voor het onderzoek.
Een briljant boek is het wat mij betreft niet. Neuhaus beschrijft redelijk oppervlakkige, bijna stereotype hoofdpersonen. Daarnaast kiest ze ervoor om heel veel hoofdpersonen in haar boek te beschrijven, het verhaal krijgt zo voor mij een beetje het karakter van een soap, zeker omdat iedereen zijn “goede tijden slechte tijden” heeft. Dat vind ik jammer want ondanks dat ik als lezer continu op het verkeerde been wordt gezet, vind ik het moeilijk om van elk persoon de biografie te onthouden. Beter had ze ervoor gekozen om een paar personen minder uitgebreid te behandelen om de overige beter uit de verf te laten komen. Een derde kritiekpuntje is dat ik, vooral tegen het einde, een aantal schrijf- en stijlfouten ben tegengekomen. Soms heb ik een zin vijf keer opnieuw gelezen omdat ik me niet kon voorstellen dat de zinsconstructie zo raar was maar dat mijn dyslexie mij parten speelde, helaas het was niet zo.
Zonde van de tijd? Nee dat ook niet. De nieuwsgierigheid wordt voldoende aangewakkerd om toch te willen weten hoe het eindigd en dat vind ik toch wel een hele sterke eigenschap van dit verhaal.
Sneeuwwitje moet sterven Nele Neuhaus (vertaald door Sander Hoving) paperback 480 pagina’s Querido’S Uitgeverij
maartenzutphen 
Plaats een reactie