maartenzutphen

Michel is lid van de vakbond en wordt ondanks zijn beschermde status, een privilege die het lidmaatschap hem brengt maar waar hij geen gebruik van maakt, toch ontslagen door zijn werkgever. Geen groot drama, hij heeft de leeftijd bereikt dat hij met vervroegd pensioen mag. Hij heeft een superlieve, zeer begripvolle vrouw en is dol op zijn kleinkinderen, dus ogenschijnlijk lijkt hij geen probleem te hebben met zijn nieuwe leven.

Toch heeft hij het niet heel makkelijk en lijkt het geluk helemaal te verdwijnen als hij en zijn vrouw op gewelddadig worden overvallen tijdens een avondje kaarten bij een bevriend echtpaar. Ieder verwerkt de fysieke dan wel mentale schade op zijn eigen manier maar de film laat zien dat dit niet de enige gekwelden zijn. Een van de overvallers heeft ook zijn problemen. Hij heeft twee jongere broers die hij verzorgt nadat zij in de steek zijn gelaten door hun moeder.

Een emotionele achtbaan voor de kijker van deze film, elk karakter heeft zijn/haar eigen verhaal. Elk karakter krijgt mijn sympathie: Michel, zijn enorm lieve vrouw, de overvaller en zijn broertjes. Het ene moment dacht ik: wauw, mensen die het beste met anderen voor hebben bestaan echt! Een moment later spreekt dat weer hard tegen.

Wat mij betreft een heerlijke dramafilm, geen pistolen, tieten, helicopters maar een mooi verhaal met overtuigend acteerwerk.

De hoodpersoon in deze film is een Hollywood stuntman, een automonteur en get-away-driver voor overvallers en ander boeventuig. Hij ontmoet zijn buurvrouw (met een kriminele vriend), hij wordt verliefd en ze leven nog lang en gelukkig. Zo kort door de bocht is de film gelukkig ook weer niet maar alle standaard ingrediënten zijn wel weer aanwezig.

Beetje Arthouse was mij verteld. Een opmerking die wat mij betreft een compliment kan zijn voor een film uit de VS. Echter Arthouse is voor mij niet hetzelfde als een film in een langzaam tempo en weinig aktie. Een film hoeft niet overladen te zijn met aktie en snelle shots maar het moet dan wel gecompenseerd worden met een goed verhaal, goed akteerwerk en/of goed uitgediepte persoonlijkheden. Drie punten waarop deze film bij mij de plank misslaat.

Toch krijgt deze film wel goede kritieken en ik weet wel waarom. Het is namelijk een nieuw genre: Mainstream-Arthouse: Een normale film, anders gemaakt dan de gemiddelde film maar wel op een manier dat de gemiddelde (Amerikaanse) kijker het kan behappen. De makers hadden er beter aan gedaan het arty farty gedeelte weg te laten en er een spannende aktiethriller van te maken, de ingrediënten waren aanwezig.

Deze film speelt zich af op een Noors eiland begin 20e eeuw. Op dit eiland is een heropvoedingskamp die jongens redden van de gevangenis met als doel ooit weer terug te keren in de maatschappij. Er heerst een streng regime en iedereen heeft een anonieme naam bestaande uit een letter en een cijfer (C1, C19 enz.).

Alles draait om discipline die de jongens de mogelijkheid geeft om ooit misschien eventueel terug te kunnen keren in de echte wereld. Als iemand uit de groep zich niet gedraagt wordt de hele groep daarvoor gestraft. Hierdoor wordt voorkomen dat opstandig gedrag een heldenstatus zal krijgen, immers iedereen moet boeten. Uiteindelijk loopt het volledig uit de hand, kunnen de opvoeders de kinderen niet meer de baas en breekt er een revolutie uit.

Ik ben nooit een voorstander van acterende kinderen. Vaak is namelijk te duidelijk dat de dialogen zijn geschreven door volwassenen dat maakt hun opmerkingen en gedragingen dus weinig realistisch. In deze film scheelt het dat het jongeren zijn vanaf een jaar of 15 of 16 die allemaal hun problemen hebben gehad, hun gedragingen zijn dus best natuurlijk.

Een boeiende film is het zeker maar nieuw is het niet. Veel valt er ook niet te variëren met een heropvoedingskamp. Gelukkig zitten er een paar mooie karakters in, die overtuigend zijn geacteerd.

Niks is mij te dol en zodoende kijk ik ook wel eens naar romantische komedies. De eer was deze keer aan de film (ja goed geraden) Friends with benefits. De twee hoofdpersonen, een headhunter (verrassend maar echt de vrouwelijke hoofdrol) en een mediaman, hebben net net hun relatie op de klippen zien lopen en rennen rechtstreeks in elkaars armen. Eind goed al goed natuurlijk want zo gaat het nu eenmaal in Amerikaanse films.

Het verhaal is dus redelijk overzichtelijk. Beiden hebben “even geen behoefte aan een relatie” maar vinden elkaar wel bijzonder leuk en besluiten dus gewoon vrienden te zijn. Vrienden die wel met elkaar sexen maar geen verdere verplichtingen naar elkaar. Natuurlijk ontbreekt ook het “aww zielig” moment niet. Dat is, behalve een (tijdelijk) einde aan hun vriendschap de vader van de mediaman die Alzheimer heeft. Beetje roeren, naar smaak wat peper en zout toevoegen en voila, wij hebben een romkom.

Toch weet de film mij wel te vermaken. Het tempo van de dialogen is vrij hoog en de film had grappen waar ik om moest lachen (en dat is redelijk zeldzaam bij een komisch bedoelde film). Mila Kunis heeft een beetje een nare stem vind ik en haar acteer prestaties vind ik ook niet echt briljant maar ze doet het wel goed als goedlachse spring in ’t veld. De kwaliteiten van Justin Timberlake zijn ook wel bekend, denk ik.

Mijn persoonlijke top 10 zal deze film niet halen maar het was beslist geen zonde-van-mijn-tijd-film.

Deze film volgt het verhaal van (hoe kan het ook anders) David Gale (gespeeld door Kevin Spacey) die een anti-doodstraf activist is. Hij belandt zelf in death-row als hij wordt veroordeeld voor de moord op een mede activiste. Journaliste Bitsey Bloom (gespeeld door Kate Winslet) krijgt de kans op zijn exclusieve verhaal en ik kan verklappen, ze gaat hierop in.

Kevin Spacey weet de film prima te dragen door zeer overtuigend zijn karakter neer te zetten. Zowel op het moment dat hij een docent is, in het begin van de film, als gevangene die strijdt voor zijn missie, tot op het moment dat hij als activist zonder protest zijn straf tegemoet treedt. Langzaam maar zeker vouwt het verhaal zich uit en wordt alles steeds duidelijker, totdat het plot weer alle gedachtes overhoop gooit.

Het verhaal in deze film kent twee kleine zwakke momentjes  en natuurlijk heeft ook deze film naar goed Amerikaans gebruik wel een boodschap. Belangrijker: regelmatig werd ik op het verkeerde been gezet in deze: niets-is-wat-het-lijkt-film. Waarom deze film niet bekend is bij het grote publiek is mij een raadsel want deze film verdiend wat mij betreft meer waardering.

Wat betreft films ben ik een geval apart (ook al ja): ik hou niet van Aktiefilms, Science Fiction, Horror, Oorlogsfilms en niet van Komische films. De reden dat ik (op aanraden van) deze komische film toch ben gaan kijken zit hem met name in de hoofdrolspeler: Ricky Gervais. Sinds ik hem heb zien stralen in de soms pijnlijk droge serie The Office, doet hij bij mij weinig fout. Ik heb een aantal van zijn stand up shows gezien en die konden mij goed bekoren.

The invention of lying speelt zich af in een wereld waar iedereen de waarheid spreekt. Alles wat iemand denkt wordt ook uitgesproken. Tot dat er een kwade dag aanbreekt en de hoofdpersoon spontaan een leugen verteld en daar ook mee wegkomt. Hij is en blijft in deze film de enige persoon die dit kan en maakt hier dan ook grondig misbruik van. Rijkdom komt hem gauw tegemoet maar er blijft een lege plek omdat het meisje eerlijk tegen hem blijft.

natuurlijk zit er wel iets van een boodschap in deze film, dat hoort bij een Amerikaanse film. Gervais heeft er zelf aan geschreven en geregisseerd maar toch is de film voor mijn smaak te Amerikaans en worden ook de grappen (zoals vak bij komische films) iets te voorspelbaar. Geen film die ik graag nog een keer wil zien maar die anderhalf uur was het best vermakelijk.