maartenzutphen

Veel mensen in mijn directe omgeving weten wel dat ik geen groot voetbalfan ben. Dat komt mede door het gedrag dat veel supporters laten zien. Als je voor je club bent, ben je automatisch tegen de andere clubs en maak je supporters van die club het leven zuur. Meestal beperkt het zich tot verbaal geweld maar het is meer dan eens voorgekomen dat er bloed vloeide bij een confrontatie tussen rivaliserende voetballiefhebbers.

Alsof dit geweld al niet erg genoeg is richten supporters zich niet alleen op andere supporters. Ook mensen die niks met voetbal hebben worden slachtoffer van dit geweld. Supportersgroepen trekken wel eens wijk in en ontzien daarbij niks: bezittingen van willekeurige mensen moeten het dan ontzien, ramen van woningen breken en auto’s worden gesloopt.

Diep in mijn hart wil ik dat voetbal wordt verboden maar zolang de wetgevers hier geen haast mee maken doe ik een oproep aan iedereen die niet van voetbal houdt om in opstand te komen. Ken je supporters maak ze het leven zuur: gooi hun ramen in of prik hun banden lek. Hier en daar een bloedneus of een kleine botbreuk moet ook wel kunnen vind ik. Eigenlijk vind ik alles wel best als het helpt om voetbal de wereld uit te krijgen.

Best wel een rare oproep hè? Ik geef toe het is raar om iets waar miljoenen mensen houvast aan hebben te verbieden. Nog absurder is het om geweld te gebruiken tegen supporters. Echter zou ik in deze tekst het woord voetbal vervangen voor religie (of actueler nog Islam) en verander ik het woord supporter in gelovige (of actueler Moslim) zal ik ineens veel meer bijval krijgen. Wat in de ene situatie als belachelijk wordt gezien is in de andere situatie heel normaal?

Imagine no religion, wat deze dagen weer veel klinkt, is niet de oplossing en vind ik veel te zwart/wit. Imagine een wereld waarin iedereen respect heeft voor mensen die een andere denkwijze hebben is wel een oplossing! And the world will be as one.

“Het was normaal voor elke wedstrijd: je bidons vullen, je banden oppompen en dan was er ook nog dat.” Lance Armstrong over hoe het gebruik van doping in zijn wedstrijd voorbereiding paste. Armstrong had geen toegang tot betere doping dan zijn concurrenten maar hij wist bij de start al dat hij ging winnen. Het Interview dat Lance gaf aan Doprah heeft de hele wielerwereld bezig gehouden.

Je kan het beste liegen door de waarheid te vertellen. In dit geval doet Armstrong dit door een gedeelte van de waarheid op te biechten. Niet zo zeer wat hij zei was opmerkelijk maar vooral hoe hij het zei. Veel tegenstrijdigheden en halve waarheden. Hij heeft wel heel duidelijk gemaakt wat voor persoon hij was: Een egocentrische, dominante bullebak. Hij duldde geen enkele tegenspraak. Was je het niet met hem eens kon je maar beter inpakken want je zou kansloos verliezen, hij walste gewoon over je heen. Meerdere carrières heeft hij persoonlijk ten einde geholpen.

Oprah is ongetwijfeld een hele aardige vrouw, helaas heeft ze het niet aangedurfd om Armstrong het vuur echt aan de schenen te leggen. Doorvragen was er niet bij, veel vragen waren te lang geformuleerd en legden Armstrong eigenlijk al een antwoord in de mond. Of dat gebrek is aan kennis, ze is immers geen (sport)journaliste, of dat The Boss dit contractueel heeft vastgelegd doet eigenlijk niet ter zake. Wel jammer dat hierdoor nog veel onbekend blijft.

Armstrong bleek dus een leugenaar te zijn maar ik denk dat hij in zijn biecht, die over de hele wereld integraal is uitgezonden, voor 90% de waarheid sprak. Ik ben alleen bang dat het net een kwart is van de gehele waarheid die we niet te horen hebben gekregen. Waarschijnlijk ligt over een paar jaar in de boekwinkel: Lance Armstrong: the complete and true story. Er komt een moment dat hij weer geld nodig heeft.

Lance armstrong, weinig mensen weten dan niet over wie het gaat. Het gaat natuurlijk om de man die 7 keer de Tour de France heeft gewonnen met de gele trui om de schouders in Parijs over de finish kwam omdat hij de ruim 3000km als snelste had gefietst. Een sportieve prestatie die niet te onderschatten is. Enige minpunt vond ik dan altijd die kommentatoren die hem de hemel inprezen want “hij heeft maar een teelbal” “hij heeft kanker overwonnen en nu heeft hij iedereen overwonnen in de tour” “hij is uit de dood opgestaan.”

Steeds weer kwamen zijn verhalen over kanker naar voren om zijn prestaties nog bijzonderderderder te laten zijn. Sportief heb ik hem altijd weten te waarderen, hij was niet mijn favoriet maar zijn prestaties logen er niet om. Als pr man heeft hij mij nooit kunnen boeien, net zoals ik een film geen 25 keer kijk, hoef ik ook zijn verhaal niet 25 keer te horen.

Nu de waarheid over zijn wielercarrière boven tafel is gekomen krijgt hij van alle kanten kritiek te verduren. Een leugenaar, een valsspeler. In het wielrennen zijn alle renners leugenaars en valsspelers, er is geen coureur die zal zeggen: joehoe, ik heb doping gebruikt! Dus daarom vind ik het niet rechtvaardig hem er harder op aan te vallen dan andere valsspelers. Het argument dat hij altijd een felle dopingbestrijder is geweest en dat hij daarom een grotere huichelaar is dan andere betrapten vind ik ook onzin. Geen enkele valsspeler zal zeggen dat hij voor valsspelen is.

Maar kwalijker vind ik dat mensen nu massaal die gele LiveStrong armbandjes af doen. Als sporter is hij van zijn voetstuk gevallen maar heeft hij ook valsgespeeld in zijn strijd tegen kanker? Als hij over een onderwerp oprecht is geweest, is het wel zijn strijd tegen kanker. Zijn hele wielercarrière is heeft hij in het teken gezet van zijn strijd tegen kanker, dat is wat hij altijd heeft benadrukt.

Als ik Lance Armstrong zie, zie ik een man die heel ver heeft willen gaan in zijn strijd tegen kanker, hij heeft er zelfs 7 keer de Tour de France voor willen winnen!

Nog een paar nachtjes slapen en we mogen weer. Stemmen! En wat kijk ik er weer naar uit om met een rood potlood een vlakje te mogen inkleuren. Op mijn 14e volgde ik de politiek best wel intensief maar in de loop der jaren is er iets fout gegaan. Of goed gegaan. Mijn interesse in de politiek is flink gedaald.

Nu is er weer de tijd van de verkiezingsdebatten. Traditioneel word ik daar als kiezer weinig wijzer van. Een groot deel van de tijd gaat het daar over opiniepeilingen en wie er met wie wil/kan regeren. Wat maakt mij het uit wie er gaat regeren, het maakt me al helemaal niet uit met welke partij er een coalitie aan wordt gegaan. Ik stem op een partij omdat ik achter hun plannen sta niet omdat ze wel of niet willen samenwerken. Maar de keuze wordt ook niet makkelijk omdat de rest van de tijd alleen maar kortetermijnplannen worden uitgevouwen, alsof eind 2012 de wereld tóch zal vergaan.

Een ander bezwaar vind ik dat het alleen maar om de lijsttrekkers lijkt te draaien. Die zijn inmiddels belangrijker geworden dan de partij waar ze de lijst van trekken. Wat hier uit voort komt is dat mensen op iemand gaan stemmen omdat hij zo’n mooie warme stem heeft. Niet de ideeën van de partij geven de doorslag maar hoe ze op tv worden verteld.

Het vervelende is ook dat elke partij tegenwoordig wil regeren. Ze maken een verkiezingsprogram met begroting en noem maar op. Zo hopen ze denk ik betrouwbaarder over te komen. Een verkiezingsprogram is nooit te handhaven, er moeten altijd concessies worden gedaan. Tijdens de campagne een struikelblok, bij de formatie zijn veel plannen alweer gauw vergeten. Gevolg: de partij komt niet meer betrouwbaar over en kan het vergeten na de volgende verkiezingen weer als winnaar uit de stembus te komen.

Wanneer komt er een partij zonder sluitend begrotingsplan? Wanneer komt er een partij die zich maar op een paar thema’s richt en zich daar volledig hard voor maakt? Wanneer komt er een partij die zegt: Dit zijn onze ideeën en dit blijven onze ideeën, wij gaan ons hiervoor inzetten en zullen niet zwichten om maar in de regering te komen. Wat ik wil is een partij met een lange termijnplanning die geen regeringsverantwoordelijkheid wil.