Er zijn artiesten die mogen nooit streven. Woensdag had ik zelf veel last van het overlijden van Whitney Houston. Ik weet ook wel voor familieleden is een overlijden veel erger. Vrienden hebben het echt ook emotioneel zwaarder met haar overlijden dan ik het had. Op de derde plek weet ik dat ook fans meer verdriet zullen hebben met haar dood. Ik behoor tot geen van deze drie groepen en toch had ik het er zwaar.
Ik was de hele dag een beetje neerslachtig, kwam niet lekker in mijn ritme. Ik was niet zozeer verdrietig vanwege haar overlijden maar wel omdat ik de hele dag geterroriseerd werd met haar muziek! Haar zangkwaliteiten staan buien kijf! Ze heeft een goede stem maar de muziek die eruit kwam heeft mij nooit kunnen bekoren. De hele dag dan geconfronteerd worden met haar “greatest hits” zijn voor mij een ware kwelling.
Wat is dat toch. Waarom moet een artiest overlijden om weer populair te worden? Whitney was al een tijdje geleden uit the picture geraakt en na haar overlijden zijn de CD’s en DVD’s niet aan te slepen. Het trieste lot van een artiest. Maar wel een lot wat ik veel artiesten graag wil besparen. Ik ben nog niet in staat een eventueel overlijden van George Michael te verwerken: een maand lang Maak me wakker voor je gaat gaat en het fantastische Last Christmans. Ik gun George Michael het eeuwige leven.
En alsjeblieft, please, por favor, bittebittebitte Frans Bauer beloof mij: blijf nog lang onder ons. Maak eventueel wel gewoon af en toe een plaat, ik weet dat ik dan met een gerust hart een andere kanaal vinden zonder jouw muziek te hoeven horen.
maartenzutphen 