De ultieme loop/ hardlopers zijn…

Hardlopen is verslavend. Je lichaam maakt een stof aan waar je heel gelukkig van wordt en uiteindelijk wil je meer meer meer! Vorig jaar was ik een van de deelnemers aan de Atag Posbankloop en ofschoon ik mezelf meer als fietser beschouw vond ik het een mooi evenement. Een mooi evenement maar niet voor herhaling vatbaar. Hardlopen is niet mijn sport en in Velp eindigde mijn korte hardloopcarrière.

Toch heb ik me laten verleiden ook dit jaar weer mee te doen. Gesteund door mijn werkgever MediaMarkt Arnhem wilde ik natuurlijk geen modderfiguur slaan. Vol goede moed begon ik dus mijn trainingen, ook nog eens bijgestaan door voormalig Nederlands topatleet Marko Koers. Hij verzorgde met zijn team 2 clinics waarin ik veel nuttige tips kreeg. En natuurlijk in mijn achterhoofd de gedachte dat als ik maar vaak genoeg loop, ik het vanzelf leuk ga vinden.

Twee a drie keer in de week liep ik een een rondje en elke keer weer thuis was ik blij als het erop zat. Geen moment heb ik het idee gehad dat ik lekker bezig ben geweest. Maar wedijverig als ik ben heb ik steeds 30 September voor ogen gehouden met dat ene doel: de ultieme loop. En het zou goed komen, dat wist ik zeker. Desnoods zou dat de enige goeie loop zijn, het zou achteraf alle geleden pijn van verzachten.

De motivatie vlak voor de start van de 18e uitvoering van de Atag Posbankloop was erg hoog. Ik was dan ook blij toen het startschot eindelijk klonk. Al vrij gauw had ik in de gaten dat mijn ultieme loop een helletocht zou gaan worden. Ik was net over de helft toen mijn  benen in 18 talen protesteerden, ik was niet vooruit te branden. De moed zakte mij met elke stap in de schoenen en ik moest me inhouden om niet mijn shirt uit te trekken en anoniem terug te lopen naar de startplek: ik was helemaal klaar met dat hardlopen. Na de finish was ik zo chagrijnig dat ik van boosheid mijn gehuurde tijdsregistratiechip met schoenen en al inleverde.

Net als vorig jaar eindigde ook nu weer in Velp mijn hardloopcarrière. Maar ik weet ook dat ik makkelijk uit te dagen ben, het zou dus zomaar kunnen dat ik Juni 2013 weer vol nieuw elan begin aan mijn tweede comeback. Moet alleen wel eerst even naar de winkel voor nieuwe schoenen.

3 Reacties so far »

  1. 1

    Wendy said,

    Hahaha, ik kan nu al niet wachten tot juni 2013! Leuk stukje Maarten! Had je graag een keer chagrijnig willen zien. Jammer dat ik er niet bij was.

  2. 2

    Marije said,

    Goed geschreven, Maart! Vooral het stukje vanaf ‘De motivatie’. Heb gelachen! 🙂 Ben benieuwd, volgend jaar…

  3. 3

    Blij dat jullie erom lachen, dat kan ik trouwens ook wel en heb je me nog nooit chagrijnig meegemaakt Wendy?


Comment RSS · TrackBack URI

Plaats een reactie