maartenzutphen

Het tweede boek van Marije Onstenk is haar eerste boek voor grote mensen. Hoofdpersoon Kim heeft een moeilijk leven achter de rug. Haar moeder keek niet naar haar om en de liefdevolle pleegouders waar ze werd geplaatst konden haar ook geen warm thuis bieden. Gevolg is dat ze als volwassen vrouw geen vetrouwen heeft in mensen.

Als ze Levi haar leven binnenlaat  is ze hopeloos verloren. Aan de ene kant omdat ze knijter verliefd is met vlinders en alles. Maar het wantrouwen blijf en ze kan zich daarom niet volledig overgeven aan de liefde van haar leven. Want hoe ze ook twijfelt aan alles, dat Hij de liefde van haar leven is, staat voorop. Elke zachte nee van Levi ziet zij als een kei harde afwijzing.

Wat volgt is een relatie met veel misverstanden en een erg geduldige Levi die Kim volledig accepteert zoals ze is. Al zegt hij 428 keer dat hij van haar houdt, als ze het niet geloofd zegt hij het met graag nog een keer. Veel mannen zullen zeggen: die heb een plaat voor zijn kop. Vrouwen zullen zich denken: wat is dat een lieven man!

Ik vind Marije erg sterk in het beschrijven van personen en het weergeven van natuurlijke dialogen. Voor mij was het soms alsof ik letterlijk toeschouwer was bij twee personen. Ze wisselt de hoofdstukken af met beschrijvingen van de tiener Kim en die van de volwassen Kim. De afwisseling van heden en verleden zorgen ervoor dat je een goed beeld krijgt van de bagage die Kim met haar meedraagt en dat is niet mals. Een luchtig boek is het dus niet maar Marije schotelt je dan ook geen vertekend wereldbeeld voor, je krijgt het leven in zijn pure rauwste vorm onder ogen.

Ingrediënten: een vrijgekomen bajesklant die straf heeft uit gezeten wegens dubbele moord op twee tiener meisjes; een klein dorp met welvarende mensen die normen en waarden zelf bepalen; een gevonden stoffelijk overschot; een politiekorps. De terugkeer van, de inmiddels 30 jarige, Tobias Sartorius gaat niet ongemerkt voorbij in Altenhain. Het hele dorp kotst hem uit en heeft tijdens zijn gevangenschap zijn familie ook tot waanzin gedreven. Er wordt zelfs, wanneer Tobias weer een vrij man is, een levensbedreigende aanslag gepleegd op zijn moeder.

Als dan ook nog eens hel lichaam gevonden wordt van een van de twee tienermeisjes is rechercheur Pia Kirchoff nieuwsgierig genoeg om het oude dossier erbij te halen. De nieuwsgierigheid wordt mede aangewakkerd na kennismaking met de dorpsinwoners als gevolg van het onderzoek naar de aanslag op Tobias’ moeder.

De ontwikkelingen volgen elkaar razend snel op in het dorp waar iedereen het perfecte leven lijkt te leven. Echter onderhuids heeft ook ieder persoon zijn/haar (vaak grote) geheimen. Daarnaast is het dorp ook behoorlijk zelfregulerend, de politie is een gemeenschappelijke vijand wat niet bevorderlijk is voor het onderzoek.

Een briljant boek is het wat mij betreft niet. Neuhaus beschrijft redelijk oppervlakkige, bijna stereotype hoofdpersonen. Daarnaast kiest ze ervoor om heel veel hoofdpersonen in haar boek te beschrijven, het verhaal krijgt zo voor mij een beetje het karakter van een soap, zeker omdat iedereen zijn “goede tijden slechte tijden” heeft. Dat vind ik jammer want ondanks dat ik als lezer continu op het verkeerde been wordt gezet, vind ik het moeilijk om van elk persoon de biografie te onthouden. Beter had ze ervoor gekozen om een paar personen minder uitgebreid te behandelen om de overige beter uit de verf te laten komen. Een derde kritiekpuntje is dat ik, vooral tegen het einde, een aantal schrijf- en stijlfouten ben tegengekomen. Soms heb ik een zin vijf keer opnieuw gelezen omdat ik me niet kon voorstellen dat de zinsconstructie zo raar was maar dat mijn dyslexie mij parten speelde, helaas het was niet zo.

Zonde van de tijd? Nee dat ook niet. De nieuwsgierigheid wordt voldoende aangewakkerd om toch te willen weten hoe het eindigd en dat vind ik toch wel een hele sterke eigenschap van dit verhaal.

Veel schrijvers en/of uitgevers doen altijd hun best om een pakkende titel voor hun boek te maken met een of twee woorden. Dit levert de vaak originele en nietszeggende titels op als: het gevaar; draaikolk; hondenkop. Hoe fantastisch vind ik het dan om een boek tegen te komen met een briljante titel als deze.

Hoofdpersoon in dit boek is Christopher: autistisch, houdt van honden en uitmuntend in wiskunde. Hij woont sinds het overlijden van zijn moeder alleen met zijn werkende vader. Op een kwade avond ontdekt hij dat de hond van de buurvrouw is vermoord en is hij vastbesloten om net als Sherlock Holmes de moordenaar te achterhalen. Naïef als hij is raakt hij verzeild in allerlei volwassenzaken die hem flink de pet te boven gaan.

Tot zijn grote schrik ontdekt hij dat zijn moeder nog leeft en in London woont en als hij ook nog eens ontdekt wie de hond heeft vermoord ziet hij London als enige veilige plek. Nooit is hij in zijn eentje ergens heen gegaan behalve dan de school en de supermarkt en zijn reis naar London is er een met vele hindernissen.

De schrijfstijl van Mark Haddon is bijzonder in dit verhaal. Je maakt als lezer alles mee door de ogen van de autistische Christopher. Dit heeft hij wat mij betreft zo overtuigend gedaan dat er momenten waren dat ik werkelijk geloofde dat de hoofdpersoon de schrijver zelf was. Het boek wordt verkocht als jeugdboek (13 tot 15 jaar) maar is ook als volwassen lezer een bijzondere ervaring!

Niet eerder had ik van Sebastian Fitzek gehoord en ik had min of meer toevallig zijn boek in bezit gekregen en besloot het open te slaan. Het boek greep me meteen aan: een mysterieuze verdwijning, een vrouw die besluit er een einde aan te maken, een overval op een supermarktje en een gijzeling in een radiostudio.

Ira Samin is forensisch psychologe en staat op het punt haar leven te beëindigen maar stelt dit even uit als ze ziet dat ze geen drinken in huis heeft met de juiste smaak om haar pillen te nemen. Haar ene dochter heeft eerder zelfmoord gepleegd en van haar andere dochter weet ze nieteens waar ze is. Ze voelt zich zo mislukt dat dat ze geen andere uitweg meer ziet. Haar laatste daad moet ze toch nog uitstellen wanneer ze beroepshalve wordt ingeschakeld bij de onderhandeling nadat een persoon meerdere mensen in een radiostudio heeft gegijzeld.

Jan is een psychopaat die verantwoordelijk is voor deze gijzeling. Zijn verloofde is op raadselachtige wijze verdwenen en hij eist opheldering. Zolang hij geen medewerking krijgt zal hij elk uur een van zijn gevangenen doden. Hij vind in de labiele Ira Samin een welwillend oor. Zij gelooft zijn verhaal en is meer dan bereid hem te helpen.

Het verhaal heeft een hoog tempo, de ene aktie volgt de andere aktie gauw op. Jan en Ira zitten op dezelfde golflengte en hun gesprekken zijn goed te volgen. Psychologie, aktie, samenzwering zijn zomaar drie elementen waar dit boek vol van zit. De evenementen zijn misschien niet altijd even waarschijnlijk, een enkele keer zelfs een klein beetje voorspelbaar maar ik had veel moeite het boek terzijde te leggen. Een ware pageturner met een finale die ik niet had voorzien.

Geen moment heb ik me verveeld tijdens het lezen van dit boek, grote kans dat ik hierna een keer aktief op zoek ga naar een boek van Sebastian Fitzek.

Zojuist uitgelezen (voor de tweede keer) Het spel van de engel, het tweede boek van Zafón rond het mysterieuze kerkhof de vergeten boeken dat in het hart van Barcelona ligt. Een andere overeenkomst met het eerste boek (het alom geprezen De schaduw van de wind) is dat het wederom zeer mooi geschreven is. In dit boek wordt de lezer verwend met de ene na de andere mooie zin. Telkens als ik een boek lees van Zafón denk ik: ik wil ook schrijver worden.

Gelukkig is het niet alleen mooi geschreven maar heeft het verhaal ook veel spanning. Het verhaal zit eigenlijk te mooi in elkaar om zich te lenen voor een samenvatting. De hoofdpersoon David Martín heeft dezelfde droom als ik: hij wil schrijver worden. Hij droomt ervan om zijn naam op de voorkant van een boek te zien. Eigenlijk is Martín met afstand de beste schrijver van de wereld maar hij komt maar niet in de gelegenheid om iets te publiceren onder zijn eigen naam.

In goede Zafón traditie heeft ook dit boek weer meerdere lagen en tijdlijnen die mooi in elkaar verweven zijn. Martín gaat wonen in een huis waar, zo blijkt,  jaren voor hem ook een schrijver heeft gewoond die eenzelfde schrijfopdracht heeft gekregen van de geheimzinnige uitgever Andreas Corelli. Martín raakt geïntrigeerd door het levens verhaal van zijn voorganger (Diego Marlasca) en komt tot de ontdekking dat er meerdere parallellen zijn.

David Martíns leven krijgt kleur als hij de assistente Isabella in huis neemt. Hijzelf is een nogal neerslachtig persoon en Isabella is een bijdehante opdonder van 17 jaar die eigenlijk hem op sleeptouw neemt in plaats van omgekeerd. Ik moet eerlijk toegeven dat het boek er zelf ook beter van wordt. Tot aan dat moment zijn er namelijk weinig vrolijke personen en gebeurtenissen te melden. Martín heeft een dramatisch liefdesleven en ook zijn carrière komt moeilijk van de grond maar zij brengt kleur in zijn leven en in het verhaal. De persoonlijke relatie tussen die twee personen is zeer mooi weergegeven.

Het zal geen verrassing zijn dat dit boek wat mij betreft een aanrader is. Misschien niet zo sterk als De schaduw van de wind maar het steekt ver boven het maaiveld uit ten opzichte van andere boeken. De schaduw van de wind verdient het wat mij betreft om nooit verfilmd te worden, dat zou echt zonde zijn want veel mysterie zal verloren gaan. Het spel van de engel is leent zich volgens mij beter voor een film wat betreft verhaal maar de mooie volzinnen zullen dan grotendeels verloren gaan.

Voor mij rest nu het (lange) wachten tot het September is, dan verschijnt eindelijk De gevangene van de hemel in het Nederlands.

De Dalai Lama is een Boeddhistische monnik en de geestelijk (en tot voor kort ook politieke) leider van Tibet. Howard Cutler heeft interviews die hij had met de Dalai Lama gecombineerd met lezingen die hij bijwoonde een handboek geschreven over hoe de weg naar het geluk te vinden is.

“Ieder persoon moet op zoek gaan naar zijn eigen geluk.” Het klinkt egocentrisch maar de gedachte hierachter is dat mensen die gelukkig zijn van nature meer delen. Delen van materiële en immaterieel zaken, een gelukkig mens deelt zijn geluk.

“Benader mensen op een manier waarop je zelf benaderd wil worden.” Als iemand boos tegen je is, zijn ze dat vaak niet op jou, er kunnen meerdere factoren een rol spelen. Het meest voor de hand liggende is zulk gedrag te spiegelen maar juist door rust en kalmte te bewaren, zal een persoon dat gedrag gaan spiegelen; het is heel moeilijk boos te zijn tegen een aardig/vriendelijk persoon.

Howard Cutler is een Westerse psychiater en zijn gesprekken met de Dalai Lama zijn een aangename botsing van twee culturen. Cutler weet uit zijn eigen praktijk een aantal voorbeelden te geven waaruit blijkt dat veel van de ideeën van de monnik een goede benadering van mensen/het leven kan zijn. Zijn schrijfstijl vond ik niet briljant. Hij heeft de neiging te vertellen dat veel van zijn voorbeelden wetenschappelijk zijn aangetoond of veel in officiële onderzoeken naar voren is gekomen. Hij wil wel heel graag bewijzen dat het echt echt waar is en niet zelf verzonnen. Daarnaast maakt hij ook erg veel gebruik van het woord enzovoorts, niet elke opsomming heeft dit nodig.

Religie staat ver bij mij vandaan en toch heb ik geen moment ergernis aan dit boek gehad hiervoor zijn denk ik een aantal redenen. Niet in de laatste plaats komt dat doordat dit boek geen uitweiding is over hoe te leven als Boeddhist, sterker nog de Dalai Lama geeft veel voorbeelden die behulpzaam zijn voor mensen met een andere of geen religie. Daarnaast als de Dalai Lama vragen beantwoord begint hij vaak met “Ik denk dat” of “Ik vind zo” en niet met “In het heilige boek staat”. Aan het eind van het boek zegt de Dalai Lama: “Het is dom om te denken dat er een religie bestaat die voor iedereen geschikt is”

Persoonlijk heb ik niet veel nieuws uit dit boek weten te halen, zo is een positieve benadering is mij niet vreemd. Toch vond ik het mooi om te lezen, ik denk dat veel mensen hier wel iets uit kunnen halen die zorgen voor positieviteit.

Harry Hole is terug!! Het eerste boek van de Noorse oud prof voetballer, oud beurshandelaar, leadzanger van Noorse Rockband Di Derre en vooral schrijver Jo Nesbo dat in Nederland verscheen was Dodelijk patroon. Hierin maakte ik voor het eerst kennis met Harry Hole: part time alcoholist, full time misdaad bestrijder in Oslo. In de tussentijd zijn er in Nederland een stuk of zeven of acht andere boeken verschenen waarin deze eigenzinnige detective moorden in Oslo onderzoekt. Dit boek is goed te lezen als je niet eerder van Hole hebt gehoord maar.

Twee favoriete schrijvers heb ik: Carlos Ruiz Zafon (zie een vorige boekbespreking) en Jo Nesbo. Toen de Schim verscheen was ik al gauw erg gelukkig, ook omdat ik dacht dat Harry Hole (na het verhaal de Sneeuwman) definitief van zijn pensioen zou gaan genieten. Nesbo besloot anders en bedacht een verhaal rond de Noorse drugsscene waarvoor een moord op een Junk  Harry deed besluiten vanuit Hong Kong terug te komen naar Oslo. Eigenlijk alleen omdat de hoofdverdachte de zoon is van zijn eeuwige knipperlicht-liefde Rakel.

Halverwege was ik toen ik besloot dat ik dit boek het minste boek vind uit de hele reeks. Er zat niet bijzonder veel spanning in en de aktie was vaak net iets overdreven, precies goed voor een Jackie Chan film en daar houd ik niet van. Wel leuk vond ik de subtiele verwijzingen naar eerdere delen (nogmaals heb je die niet gelezen is er niks aan de hand) en voor de rest was er wel een psychologische spanning, want karakters omschrijven kan wel aan Nesbo overlaten.

Net voorbij de helft kwam de grote ommekeer. Met adrenaline door mijn lichaam las ik aan een stuk door. Verdachten kwamen op het verdenkingslijstje en verdwenen net zo snel weer. Continu nieuwe inzichten en levensbedreigende spanning voor betrokken personen: Nesbo zoals ik Nesbo ken met een plot dat ik niet had voorspeld.

Realistisch moet ik wel zeggen dat dit niet het beste boek is maar als je meerdere boeken uit de reeks gelezen hebt wil je De Schim niet missen, de laatste Harry Hole verschijning?

Mijn oma is een engel gaat over een jongen die te maken krijgt met de ziekte en het overlijden van zijn oma Josine door borstkanker. Marije Onstenk heeft dit boek geschreven omdat er in de leeftijdscategorie vanaf 9 jaar nauwelijks geschikte literatuur te vinden was die kinderen op een heldere manier deze verschrikkelijke ziekte uitlegt.

Jasper weet dat kanker een verschrikkelijke ziekte is maar wat het precies betekend snapt hij niet. Wel weet Jasper dat Josine de liefste oma ter wereld is en de lekkerste pannenkoeken maakt. Hij weet ook dat je van kanker doodgaat maar dood gaan is voor oude mensen en oma is nog lang geen 100!

Een ontroerend boek is het geworden dat veel uitleg geeft over de verschillende stadia die zich bij (borst)kanker kunnen voordoen. Zo is Marije Onstenk er bijvoorbeeld in geslaagd een hele mooie metafoor te vinden voor Chemokuur. Het boek is heel verhelderend voor kinderen maar ook zeer boeiend voor volwassenen.

Marije Onstenk heeft naast Mijn oma is een engel nog andere publikaties op haar naam staan. Via haar weblog schrijft ze regelmatig over haar schrijfwerkzaamheden. Ben je niet geïnteresseerd is de schrijfster maar lijkt het je wel een mooi boek, het is in elke boekhandel verkrijgbaar.

Karin Slaughter heeft mij blij gemaakt met een boek waarin zowel kinderarts Sara Linton als GBI agent Will Trent weer een voorname rol hebben. Beide karakters speelden in eerdere boeken ook al prominente rollen. Dit boek kan echter wel los van andere boeken worden gelezen.

Sara Linton keert aan het begin van dit boek terug naar haar ouderlijk huis om Thanksgiving met haar familie te vieren. Ze is koud binnen of raakt betrokken bij een onderzoek waarbij een van moordverdachte arrestant zichzelf in zijn politiecel van het leven heeft beroofd. Zowel de zelfmoord van de verdachte als zijn betrokkenheid van moord zijn zo discutabel voor Sara dat ze hulp zoekt bij het GBI (Georgia Bureau of Investigation). Sara wordt hierbij sterk gedreven door revanchegevoelens. Agente Lena Adams, volgens haar verantwoordelijk voor de dood van haar echtgenoot, is ook bij deze zaak weer betrokken. Adams was de agent die de verdachte heeft verhoord en vastgezet. GBI agent Will Trent is de man die het onderzoek zal leiden.

Het verhaal laat zien hoe de ene politiemacht de andere de loef wil afsteken. Het centrale gezag wordt vanzelfsprekend van alle kanten tegengewerkt. Duidelijk wordt hoe de lokale politie al die tijd heeft kunnen voortbestaan door corruptie en vriendjespolitiek. Alle betrokkenen weigeren openheid van zaken te geven en voor Trent is het lastig de waarheid boven tafel te krijgen. Daarnaast is er Sara die erop gebrand is om wraak te nemen voor het overlijden van haar man en vastbesloten is de betrokkenen te laten boeten.

De personages worden zeer goed door Karin Slaughter neergezet. Will Trent, in zijn jeugd in verschillende weeshuizen grootgebracht, is niet bijzonder gelukkig getrouwd is en valt voor de charmes van Sara Linton. Zij ziet hem ook zitten maar zit ook nog met haar overleden echtgenoot in haar hoofd en wil vooral wraak.  De dialogen zijn natuurlijk en je voelt af en toe de spanning tussen deze twee mensen. Als lezer vang je ook de niet uitgesproken teksten en emoties op.

Of de moordenaar gepakt wordt ga ik niet verklappen. Wat ik wel ga zeggen is dat dit een boek is waar je wat mij betreft tijd voor vrij maakt.

Literaire thriller staat op de voorkant van Tot de woede is geluwd, het vierde boek van Åsa Larsson dat zich afspeelt in en om het Noord Zweedse Kiruna. Net als in de de voorgaande 3 edities is Rebecka Martinsson een van de hoofdkarakters maar haar rol is niet zo prominent als in de andere verhalen. Ikzelf was iets te verwachtingsvol bij de term thriller, naar mijn smaak zat er niet veel spanning in dit boek behalve dat ik wilde weten hoe het verhaal zich zou ontwikkelen, de plotselinge wendingen in het verhaal bleven achterwege. Toen ik het stukje thriller losliet en het gewoon als een literaire vertelling ging beschouwen, steeg mijn waardering voor dit boek, ik had gewoon een andere mindset nodig.

Hoofdstuk een begint vanuit het perspectief van Wilma, een meisje dat met haar vriend een duikavontuur onder een ijslaag start en dat iet overleefd. Zij blijft wel in de het verdere verloop van het verhaal terugkomen als verteller. Het voegt voor mij weinig toe om een reeds overleden persoon als verteller van het boek te hebben. Niet dat ik het afraad maar er zijn twee momenten waarop dit het verhaal iets toevoegt: hoofdstuk een, waarin ze dus het leven laat en het laatste hoofdstuk, als ze haar definitieve rust krijgt.

Åsa Larsson wist mij bij haar eerste boek (Zonnestorm) al bij mij op te vallen door de mooie karakteromschrijvingen. Geen platte personen maar echte mensen die een ontwikkeling doormaken. In dit verhaal is Rebecka Martinsson echte de persoon die wat mij betreft de minste ontwikkeling heeft. De persoon die het beste uit de verf komt is voor mij Anni, de overgrootmoeder van Wilma. De band die zij met haar achterkleindochter had komt heel duidelijk naar voren en haar verdriet is heel zuiver.

Een mooi boek vind ik het maar niet geschikt voor mensen die adrenaline verhalen willen lezen met spannende achtervolgingen, plotwisselingen, seriemoordenaars en corrupte mensen. Wel voor mensen die houden van een literaire vertelling